شاخص توده بدنی یا BMI یک مقیاس شایع از چربی بدن است، اما نتایج یک مطالعه جدید حاکی از آن است که داشتن BMI در طیف «وزن نرمال» همیشه به معنای سالمترین بودن نیست. در حقیقت، برای بسیاری از افراد، داشتن BMI در طیف «اضافه وزن» ممکن است با کمترین میزان خطر مردن در طول بیش از ۱۳ سال همراه باشد.
محققان در این مطالعه دادههای بیش از ۴۰۰ هزار فرد را در آمریکا بررسی کردند که در ابتدای مطالعه (سال ۱۹۹۵) ۵۰ تا ۷۱ سال سن داشتند. محققان این افراد را تا سال ۲۰۰۹ پیگیری کردند که در این مدت، ۱۱۲ هزار نفر فوت کرده بودند. یافتهها حاکی از آن هستند که بهترین BMI برای افراد در این مطالعه در زمینه طول عمر آنها، بهطور میانگین ۲۶ است.
مطالعات قبلی نشان داده بودند که BMI یک راه کامل و بدون نقص برای اندازهگیری سلامت فرد نیست. بهطور مثال، محققان در سال ۲۰۱۵ گزارش کردند که بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال با BMI بیشتر از ۲۵، در مقایسه با افرادی که BMI کمتر از ۲۵ دارند، بیشتر عمر میکنند. مطالعه دیگری که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، نشان داد افرادی با BMI معادل ۲۶ تا ۲۹، در مقایسه با افرادی که BMI آنها ۲۳ یا کمتر است، بیشتر احتمال دارد که پس از جراحی زنده بمانند.
در این مطالعه جدید، هدف محققان آن بود که ببینند BMI چگونه میتواند با خطر مردن در افراد مرتبط باشد. اما به جای در نظر گرفتن BMI افراد در گروههای رایج (نرمال، اضافه وزن و غیره)، از BMI شخصی آنها استفاده شد.
برای هر فرد در این مطالعه، محققان به تعدادی از عوامل پرداختند که میتوانند خطر مردن افراد را در یک دوره تحت تاثیر قرار دهد، مانند سن، نژاد، سطح تحصیلات، مصرف الکل، وضعیت تاهل و سطح فعالیت فیزیکی. سپس محققان برای هر فرد، «BMI مطلوب شخصی» را تعیین کردند. این BMI که براساس متغیرهای مختلف محاسبه شده بود، با کمترین خطر نسبی مرگ در آن فرد مرتبط بود.
یافتههای به دست آمده نشان دادند که BMI مطلوب هر فرد به خصوصیات وی بستگی دارد و اینکه یک مقیاس را برای همه افراد تعریف کرده و توصیه کنیم همه افراد خود را با آن متناسب کنند، کار درستی نیست. درواقع، محققان باید توصیههای شخصی شدهای را براساس مدل پیشنهادی بالا برای هر فرد ایجاد کنند. این روش از انتشار توصیههای یکشکل برای همه که بوسیله سازمانها و نهادهای مختلف علمی منتشر میشوند، دقیقتر است.
یکی از محققان میگوید: «توده بدنی به محققان اجازه میدهد تا وزنهای نسبی افراد را در طول جمعیتهای مختلف با هم مقایسه کنند و هیچگاه به عنوان ابزاری برای بررسی سلامت شخصی افراد استفاده نمیشده است.»
نتایج این تحقیق در نشریه Obesity منتشر شده است.