یک بیماری است که مشخصه اصلی آن: افزایش ترشح اسید معده در اثر تومور ترشح کننده گاسترین میباشد و سبب زخمهای شدید در دستگاه گوارش میگردد. تومور گاسترینوما (به انگلیسی: Gastrinoma) ، تومور اولیه معمولاً در پانکراس یا دوازدهه قرار دارد. محلهای دیگر استقرار این تومور که شیوع کمتری دارند عبارتند از: غدد لنفاوی مزانتریک، طحال، معده و کبد.
۲۰ درصد از موارد گاسترینوما با نئوپلازی اندوکرین متعدد تیپ ۱ (MEN-I) که سندرمی اتوزومال غالب است، همراهی دارد. بیشتر گاسترینوماها بدخیم بوده و رشد آهستهای دارند، ولی تعداد کمی از آنها رشد سریعتر داشته و به غدد لنفاوی همان ناحیه، کبد و استخوان متاستاز میدهند. سن بروز بیماری بین ۴۵ تا ۵۰ سال است و مردان کمی بیشتر از زنان دچار این بیماری میشوند.
هورمون گاسترین بر روی سلولهای جداری غدد معده اثر گذاشته و سبب میشود که آن سلولها، یونهای هیدروژن بیشتری را به داخل فضای معده ترشح کنند. علاوه بر این، گاسترین به عنوان یک عامل تغذیهای برای سلولهای جداری عمل میکند و باعث بیشرویش سلولهای جداری میشود. در حقیقت افزایش تعداد سلولهای ترشحکننده اسید رخ داده و هر یک از این سلولها نیز، اسید را در یک نرخ بالاتری تولید میکنند. افزایش شدت اسیدیته فضای درون معده به توسعه زخمهای گوارشی متعدد در معده و دوازدهه کمک میکند.
گام نخست برای تشخیص این بیماری، تعیین سطح گاسترین در هنگام ناشتا است. سطح گاسترین در هنگام ناشتا معمولاً کمتر از ۱۵۰ پیکوگرم در میلیلیتر است. در بیماران مبتلا به این بیماری، سطح گاسترین بیش از ۱۵۰ تا ۲۰۰ پیکوگرم در میلیلیتر است. اگر سطح گاسترین ناشتا بیش از ده برابر بالاتر از حد طبیعی باشد قویاً احتمال این سندرم وجود دارد. دومین راه برای تشخیص این بیماری، بررسی ترشح اسید معده است که اگر برون ده اسید کاهش یافته باشد نیازی به اقدامات تشخیصی بعدی نخواهد بود. PH پایهای معده چنانچه برابر یا بالاتر از ۳ باشد گاسترینوما رد میشود. حساسترین و اختصاصیترین آزمون تشخیصی گاسترینوما ، آزمون تحریکی سکرتین میباشد.