تا حدود ۲۰ سال قبل اكثر موارد تومورهاي مزانشيمال گوارشي
جزء تومورهاي با منشا عضلات صاف طبقه بندي ميشدند. در سال
۱۹۸۴ ،Mazur و Clark گزارش كردند كه تعداد زيادي از تومورهايي
كه جز تومورهاي عضلات صاف محسوب ميشوند، داراي شواهد
ايمونوهيستوشيميايي و ميكروسكوپ الكتروني عضلات صاف و
غلاف عصبي نيستند و اصطلاح تومورهاي استرومايي معده را پیشنهاد كردند.
در حال حاضر روشن شده است كه
شايعترين نوع تومورهاي مزانشيمال گوارشي هستند كه از مري تا
سلولهاي آنوس ديده ميشوند.
اين تومورها، وابستگي نزديكي با يكي از سلولهاي بافت بينابيني
به نام Cajal دارند. اين سلولها حاوي Kit-C و CD117 و CD34 هستند
و و از نظر ايمونوهيستوشيمي از نظر دسمين و S100 منفي هستند.
شيوع GIST زياد نيست و حدود ۳-۱/۰ %كل نئوپلاسمهاي گوارشي
و پنج درصد از تمام موارد ساركومهاي گزارش شده را شامل
و اكثر موارد آن در محدوده سني ۶۰-۴۰ سال اتفاق ميافتد، اما تفاوت جنسي واضحي در آن مشاهده نميشود.
بعضي مطالعات بيشترين شيوع سني را در بازده زماني ۶۵-۵۵ سال
به نظر ميرسد كه اكثر موارد آن در معده (۷۰-۴۰ (%۴ ذكر كردهاند.
اتفاق ميافتد اما بروز آن در روده باريك و مزانتر نيز شايع است
(۴۰-۲۰ .(%۵ %موارد آن در مري و ۱۵ -۵ %آن در كولون و ركتوم