هورمون گرلین یک هورمون پپتیدی میباشد که از ۲۸ اسیدآمینه تشکیل شده است و از سلولهای اپسیلون بخش درونریز لوزالمعده ترشح میشود.
این هورمون، محرک احساس گرسنگی بوده و از سلولهای طاق معده و سلولهای اپسیلون در پانکراس ترشح میشود. غلظت این هورمون پیش از خوردن غذا افزایش و پس از آن، کاهش مییابد.
گیرندههای این هورمون در طیف گستردهای از بافتها از جمله هیپوفیز، معده، روده، لوزالمعده، تیموس، غدد جنسی، تیروئید و قلب وجود دارد و این تنوع گیرندهها در بافتهای گوناگون، نشاندهنده وظایف مختلف بیولوژیکی این هورمون است. همچنین این هورمون، محرکی قوی برای ترشح هورمون رشد از هیپوفیز قدامی است.
گرلین هورمون فزاینده اشتها است و سیگنالهایی را از معده به مغز میرساند. وقتی فردی پرخوری میکند، این هورمون در او کاهش یافته و زمانی که فرد لاغر است و کم میخورد، مقدار آن افزایش مییابد. یکی از دلایل اصلی چاقی و بیاشتهایی عصبی در کودکان، این هورمون است. پژوهشگران آلمانی معتقدند که این هورمون نقش اساسی در زمان و سرعت گرسنگی دارد. به طور معمول مقدار این هورمون در بدن، قبل از اینکه شروع به غذا خوردن کنید، به مقدار قابل توجهی افزایش یافته و تا حدود سه ساعت بعد از غذا، به تدریج کاهش مییابد.
برخی از پژوهشگران نیز معتقدند که فرایند گرسنگی و سیری به همین سادگی نیست و ساز و کارهای پیچیدهای در تنظیم وزن بدن و گرسنگی و سیری دخالت دارند. گروهی دیگر نیز بر این باورند که هورمون لپتین نقش مهمی در تعادل انرژی بدن دارد و حتی به تنظیم گرلین نیز کمک میکند.