در کل چاقی به ۲ دسته چاقی عمومی و چاقی موضعی تقسیم می شود. چاقی عمومی بر اساس نمایه توده بدنی (BMI) تعیین می شود و چاقی شکمی هم بر اساس حد نصاب معینی که برای دور شکم تعریف می شود که اگر فردی از آن حد نصاب دور شکمش بیشتر باشد، دچار چاقی شکمی است.
در کتاب های مرجع، ۲ عدد به عنوان حد نصاب تشخیص چاقی شکمی معین شده: ۸۸ سانتی متر برای خانم ها و ۱۰۵ سانتی متر برای آقایان. البته در سال ۸۸ پژوهش هایی مبتنی بر جمعیت ایران انجام شد که در نتیجه آن عدد ۹۵ سانتی متر برای هر دو جنس زنان و مردان ایرانی به عنوان مرز چاقی شکمی تعیین شد. اما به طور کلی درمان قطعی چاقی، چه چاقی عمومی و چه چاقی موضعی، کاهش وزن است و کاهش وزن تنها از راه رعایت رژیم غذایی و ورزش کردن به نتیجه می رسد.
درمان چاقی موضعی به خصوص درمان چاقی شکمی یکی از راه های مکمل درمان چاقی محسوب می شود نه روش های اصلی؛ درواقع هر فردی که برای از بین بردن چربی های شکمی اقدام می کند، از رژیم گرفتن و لاغری عمومی معاف نمی شود.
موثرترین روش برای کوچک کردن شکم ترکیبی است از حرکات ورزشی متمرکز روی شکم و کمر و نیز تلاش برای ثابت نگه داشتن قندخون. ثابت بودن میزان قند خون شما از چاق تر شدن و افزایش چربی های اضافی در بدنتان جلوگیری می کند و کمک می کند بدن شما آسان تر بتواند چربی های اضافی را بسوزاند.